Kafesli Evler
Kafesli evlerde ağlar çocuklar
Odalarda akşam olurken henüz
O zaman gözümün önünde parlar
Buruşuk buruşuk ağlayan bir yüz
Gittikçe kesilir derken sedalar
Gece, bir siyah el gözümü bağlar
Duyarım, içime sığınmış ağlar
Bir ufacık çocuk bir küçük öksüz
Ne vakit karanlık kaplasa yeri
Başlar çocukların büyük kederi
Bakınır, korkuyla dolu gözleri
Ya artık bir daha olmazsa gündüz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder