Kaldırımlar Aykut Kuşkaya

Kaldırımlar

Sokaktayım kimsesiz bir sokak ortasında

Yürüyorum arkama bakmadan yürüyorum

Yolumun karanlığa saplanan noktasında

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum

Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum

Aman sabah olmasın bu karanlık sokakta

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

Kara renkler kül rengi bulutlarla kapanık

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar

İn cin uykuda yalnız iki yoldaş uyanık

Biri benim biride serseri kaldırımlar

Kaldırımlar çilekeş yalnızların annesi

Kaldırımlar içimde yaşamış bir insandır

Kaldırımlar duyulur ses kesilince sesi

Kaldırımlar içimde kıvrılan bir lisandır

Ne sabahı göreyim ne sabah görüneyim

Gündüzler size kalsın verin karanlıkları

Islak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim

Örtün üstüme örtün serin karanlıkları

Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya

Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi

Dalıp sokaklar kadar esrarlı bir uykuya

Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi

Ben gideyim yol gitsin ben gideyim yol gitsin

İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler

Tak tak ayak sesimi aç köpekler işitsin

Yolumun zafer takı gölgeden taş kemerler

Kaldırımlar çilekeş yalnızların annesi

Kaldırımlar içimde yaşamış bir insandır

Kaldırımlar duyulur ses kesilince sesi

Kaldırımlar içimde kıvrılan bir lisandır