Savaş Çocuğu Hidayet Doğan

Savaş Çocuğu

Ben bir savaş çocuğuyum yaşım on bir 

Bomba sesiyle kalktım etraf yerle bir 

Feryat, figan, ceset, kan... neler oluyor? 

Yağmur değil, gökten kurşunlar yağıyor 

Anne nerdesin, kıyamet mi kopuyor? 

Benim bomba sesinden ödüm kopuyor... 

Ben bir savaş çocuğuyum yaşım on bir 

Müslüman canlar bir bir yere serilir 

Artık ne güller açar ne bülbül şakır 

Dedem “Meta Nasrullah” diye haykırır 

Anne nerdesin, kıyamet mi kopuyor? 

Benim bomba sesinden ödüm kopuyor... 

Şafakla çıktı babam dönmedi daha 

Çığlıklar gelir dışardan “Nolur vurma!” 

Askerler bağrışıyorlar “Hadi durma!” 

Böyle değildi ne oldu vatanıma (yarınıma) 

Anne nerdesin, kıyamet mi kopuyor? 

Benim bomba sesinden ödüm kopuyor... 

Sarmış her yanımızı sönmez alevler 

Yüzlerde korkular, alınlarda terler 

Dökülen gözyaşları, ağıttan seller... 

Nerde herkes, nerde mü’minler, yiğitler? 

Yetişin ve tutunuz ellerimizden 

Utan dünya, ölen masum bebeklerden 

Ahımız dilden değil, yüreğimizden 

Kurtar bizi Allah’ım bu kan gölünden (bu cehennemden) 

Anne nerdesin, kıyamet mi kopuyor? 

Benim bomba sesinden ödüm kopuyor... 

Anne, nerdesin, neden karardı her yer 

Neden omuzlarda taşıyor beni eller 

Götürün Rabbime ey güzel melekler…